Η ηγεσία πρόδωσε τη βάση




Κατώτερη των προσδοκιών των εκπαι­δευτικών (και γενικότερα της κοινω­νίας) αποδείχτηκε η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης με την εισήγηση της περί αναστολής της απεργίας κατά τη διάρ­κεια των πανελλαδικών. Για να αναδειχτεί γι' ακόμη μία φορά, δυστυχώς για πολλούς που εμπλέκονται και υποστηρίζουν το συνδικα­λιστικό κίνημα, ότι είναι τεράστιο το χάσμα μεταξύ της βάσης αυτού του κινήματος και της ηγεσίας του. Το αντισυνταγματικό μέτρο της επίταξης, τελικά λειτούργησε καταλυτικά για το ανώτατο συνδικαλιστικό όργανο των εκπαιδευτικών, προκαλώντας όμως θυμό και οργή στις τοπικές ενώσεις τους, που επέδειξαν πρωτοφανή συμμετοχή στις γενικές συνελεύ­σεις τους.


Οι εκπρόσωποι των συνδικαλιστών της ΟΛΜΕ που πρόσκεινται πολιτικά σε ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. ρώτησαν ουσιαστικά τους καθηγητές (στο δεύτερο σκέλος της ψη­φοφορίας) εάν συντρέχουν εκείνες οι προϋπο­θέσεις, μετά την επίταξη, για να προχωρήσουν σε μαζική απεργία η οποία θα ακύρωνε την επίταξη. Και το αμήχανο (;), δειλό (;), υπο­κριτικό (;), ανεύθυνο (;) αποτέλεσμα ήταν το εξής: Οι ι8 είπαν ναι, ότι είναι έτοιμοι δηλα­δή παρά την επίταξη και παρά τις απειλές να «σπάσουν» την επίταξη, 9 τάχθηκαν κατά και 57 (0 ψήφισαν λευκό στέλνοντας την αγωνιστι­κότητα, που έως τότε έδειχναν, στον ύπνο του δικαίου. Ψηφοφορία-φιάσκο μια και τα λευκά προσμετρούνται στο «κατά» της συνέχισης της απεργίας! Κρίμα για τους καθηγητές της βά­σης, που έδειξαν μια μαχητικότητα την οποία είχαν «ξεχάσει» τις τελευταίες δεκαετίες.


Πρέπει, όμως, να σημειωθεί ότι και η βάση έδειξε κάποια ανακούφιση έστω και αν δεν το ομολογεί, διότι απαλλάχτηκε από τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης. Διότι ήσαν αρκετοί και απ' αυτούς ακόμη που ψήφισαν υπέρ της απεργίας που θεωρούσαν εαυτούς πρόβατα επί σφαγήν. Και είχαν βέβαια τους λόγους τους. Πρώτον, απογοητεύτηκαν από τη μη στήριξη του αγώνα τους εκ μέρους των Ι"ΣΕ-Ε-ΑΔΕΔΥ. Δεύτερον, δεν πήραν την πολιτική δέσμευση του Αρβανιτόπουλου για συνέχιση του διαλόγου για τη νέα εξεταστική περίοδο. Και τρίτον, διαπίστωσαν ότι για τη συνέχιση του αγώνα τους χρειαζόταν απόλυτη (ιοο%) συμμετοχή στην απεργία, γεγονός που θα πα­ρέσυρε και την υπόλοιπη κοινωνία να τους συ­μπαρασταθεί στην άμεση αντιπαράθεση τους με την κυβέρνηση.


Ο φόβος και η τρομοκρατία που χρησιμο­ποίησε η κυβέρνηση, σε συνδυασμό με τα πολι­τικά παιχνίδια της ανώτατης συνδικαλιστικής ηγεσίας, κατάφεραν να πλήξουν και τα τελευ­ταία απομεινάρια του συνδικαλισμού. Τίποτε πλέον δεν θα είναι ίδιο στο μέλλον.


το  editorial του σημερινού φύλλου (16/5/2013) της ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ