Γκρες φρανς αλιάνς και ξερό ψωμί

 

  
- Μια χάρη ζητώ μαζί με τη σημερινή μου ταπεινή καλημέρα… Κάποιος να ενημερώσει τα κουνούπια ότι όπου να ‘ναι τελειώνει ο Οκτώβρης, και πρέπει οικειοθελώς να ψοφήσουν.

– Γιατί η στήλη, πιστή στο παλιό καλό σύνθημα, «Μη σκοτώνετε τα κουνούπια, άλλοι σας πίνουν το αίμα» δεν χρησιμοποιεί σκοτώστρες.

– Μας πίνουν το αίμα αδέλφια. Κι όχι με το καλαμάκι, με το μπουρί της σόμπας το ρουφάνε. ΕΝΦΙΑ, Τράπεζες, Δόσεις, Λογαριασμοί… τι να προφτάσω; Δε με γέννησε κι ο Μπόμπολας την έρμη, βιάστηκε να με γεννήσει ο κυρ – Παναγιώτης ο μπογιατζής.

– Μπόμπολας και Ψυχάρης μαζί χρωστούν περί τα 400 εκατομμυριάκια στις τράπεζες. Μια χούφτα εταιρίες χρωστούν πάνω από 10 δις στις τράπεζες και κανείς δεν ξέρει πόσα στο δημόσιο. Και τρέχα εσύ κυρ-Παναγιώτη, να πληρώσεις την πρώτη δόση του ΕΝΦΙΑ για να σωθεί η χώρα…

– Κι αν έχεις και κανένα στεγαστικό – κόκκινο από τη ντροπή του – δάνειο, το νου σου. Έξωση δεν θα κάνουν στον ΔΟΛ, σε σένα θα κάνουν. Και θα ‘ναι «μαύρα κοράκια με νύχια γαμψα» τα ξένα funds. Ξέρει η «Αριστερά» απ’ αυτά…

– Και στην τελική τι είναι αυτό το «Χαμόγελο του Παιδιού» για να μην πληρώνει ΕΝΦΙΑ; Τι προσφέρει στην ανάπτυξη της χώρας; Στείλτου μωρέ ένα μπιλιετάκι 43.000 για φέτος να μαζέψουμε κανένα φράγκο.

– Να ‘χουμε να κεράσουμε και τον Φρανσουά άμα ματαξανάρθει. Γιατί θα ματαξανάρθει να ‘στε σίγουροι. Αν συνεχίσει να πέφτει κι άλλο η δημοτικότητά του στη Γαλλία – κάτω από το 20% είναι ήδη – μπορεί να εγκατασταθεί και μόνιμα στο παλιό σπίτι του Αλέξη στην Κυψέλη.

– Είμαστε large χώρα όμως. Σφυρίδα στο φούρνο στο Προεδρικό μέγαρο και μετά τζαζ και λευκό κρασί. Πέντε παξιμάδια, τρεις ελιές και μια ντομάτα -ούτε καν γεμιστά- για μια πενταμελή οικογένεια προτείνει γενναιόδωρα ο Θηβαίος.

– Έχεις και τον Κουρή που ζητάει να τα δώσουμε όλα στους Γάλλους, ακόμα και τζάμπα για να ξεκινήσει η ανάπτυξη…

– Όχι και τσάμπα ρε σύντροφε. Να πληρώσουν κατιτίς συμβολικά. Αλληλεγγύη όχι μόνο στα λόγια αλλά και στην πράξη, δεν υποσχέθηκε ο Φρασνσουά;. Όταν γυρίσει σπίτι του με το καλό, να μας στείλει 20 τόνους παξιμάδια να ‘χουμε να πορευόμαστε.

– Γκρες φρανς αλιάνς και ξερό ψωμί μωρέ… Όχι παίζουμε 

[--->]

Το τέλος μιας ιστορίας δίχως τέλος

 

του  Robert Kurz

Ο καπιταλισμός, είναι γνωστό, ότι περνάει  και περιόδους μεγάλων κρίσεων. Αλλά ήταν ανάγκη αυτό να γίνει τώρα; Έτσι, εντελώς  αιφνιδιασμένοι, το μόνο που μας απομένει  είναι να περιμένουμε πότε θα έλθει  το επόμενο λεωφορείο , το  φυσικό αέριο από τη Ρωσία, το νερό  από τους σωλήνες, αλλά κυρίως  τα τηλεοπτικά προγράμματα του Σαββάτου στο πρώτο κανάλι της τηλεόρασης. Τίποτα όμως δεν είναι σίγουρο. Επειδή σε αυτόν τον κόσμο μπορεί να υπάρξουν μόνο όσα μπορούν να χρηματοδοτηθούν. Είτε πρόκειται για πεντικιούρ ή μια  μπριζόλα, ένα διαμέρισμα ή μια εγχείρηση  σκωληκοειδίτιδας , σκυλοτροφή  ή κάποια  τηλεοπτική σειρά. Και χρηματοδοτείται μόνο  ό,τι χρειάζεται στην αξιοποίηση του κεφάλαιου, ή προκύπτει  από αυτή. Σε περίπτωση που αυτό  δεν πετύχει, τότε,σταματούν τα πάντα , αν και όλα συνεχίζουν να βρίσκονται εκεί που είναι. Ακόμη και ο τελευταίος κομμουνιστής του  Wedding [Σημείωση του μεταφραστή: συνοικία του Βερολίνου] μπορεί να καταλάβει αν η Siemens και η Commerzbank πάνε για κλείσιμο. Αν ,όμως, είναι ο τρόπος παραγωγής  αυτός που κηρύσσει πτώχευση, επειδή έχει αναπτύξει παραγωγικές  και καταστροφικές δυνάμεις, που είναι πέρα  από τις δυνατότητες της  «παράλογης  μορφής του»; Τότε, αυτό θα ήταν αδιανόητο.

Απ’ ότι φαίνεται, η ριζοσπαστική αριστερά έχει προβλήματα με τον καπιταλισμό της. Σύμφωνα με τον χυδαίο μαρξισμό, αυτός δεν συμπεριφέρεται όπως θα ‘πρεπε. Ο ενορχηστρωτής  αυτής της κρίσης δεν είναι κάποιο πλήθος ούτε  κάποια αστική τάξη. Ούτε το Κράτος, με τη πολιτική  του ηγεσία , δείχνει να είναι τόσο κυρίαρχο. Αυτό που πέφτει πάνω μας, σαν τις νιφάδες του χιονιού, δεν έχει κάποιο  υποκείμενο, πόσο μάλλον πολιτικό. Και το σκάνδαλο είναι ακριβώς εδώ. Απ’ ότι φαίνεται και οι ίδιοι οι καπιταλιστές έχουν προβλήματα με τον καπιταλισμό τους. Τι κρίμα, που  το «αυτόματο υποκείμενο»  δεν μπορεί να κάνει όσα  του ζητούν οι κυρίαρχοι. Μήπως τώρα θα πρέπει να συλληφθούν ο Monsieur και η Madame  Les Capital (ΣτΜ: ο κύριος και η κυρία Κεφάλαιο) ; Δεν μπορώ να φανταστώ ένα παρόμοιο παράδοξο. Η αστική τάξη θα πρέπει να σκεφτεί κάτι. Τον πόλεμο, για παράδειγμα, κάτι που γνωρίζει και ο τελευταίος κομουνιστής του Wedding. Δυστυχώς, ο πόλεμος σήμερα μπορεί να είναι κάτι πολύ λίγο ή κάτι πολύ μεγάλο  για να  προκαλέσει τη συσσώρευση του κεφαλαίου. Επιπλέον βρισκόμαστε  ήδη σε μια κατάσταση ελλειμματική. Οπότε, καλή είναι και η οικονομία πολέμου δίχως πόλεμο, δηλαδή ,ο  υπερπληθωρισμός.

Μπορούμε να το ονομάσουμε και απαξίωση της αξίας, δηλαδή, υποτίμηση της εργατικής δύναμης, των  μέσων παραγωγής, των εμπορευμάτων και του χρήματος, όλα με τη μία. Όλα αυτά δεν μπορεί να τα καταλάβει ο τελευταίος κομουνιστής του  Wedding . Αυτός γνωρίζει μόνο την αστική τάξη και το προλεταριάτο που, σε μια ιστορία σχεδόν ατέλειωτη του κύκλου  της ευημερίας και των κρίσεων, ερμήνευαν πάντα διαφορετικά, την αξία και την αξιοποίηση της. Ωστόσο, κάτι συνέβη. Στην αρχική φάση, την ιδεαλιστική, της επανάστασης τους, οι μπολσεβίκοι προκάλεσαν σκόπιμα πληθωρισμό, για να δυσφημίσουν το χρήμα. Το πήραν,όμως, γλήγορα πίσω, καθώς οι μάζες το μόνο που ήθελαν ήταν  εργασία και χρήματα, και όχι  χειραφέτηση από το φετίχ του κεφαλαίου. Δυστυχώς, ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Τώρα, όμως, αυτό που  κινεί  την απαξίωση είναι το «αυτόματο υποκείμενο». Αυτόματο, αφού οι μάζες, φτωχοποιημένες  και πάλι , συνεχίζουν να θέλουν  δουλειά και λεφτά. Το τέλος της ιστορίας δίχως τέλος έχει αρχίσει να διαφαίνεται. Και θα βρεθούμε όλοι εκεί, αν και κανείς δεν θα ήθελε να πάει. Η χώρα του μέλλοντος είναι η Ζιμπάμπουε!

- Robert Kurz - Δημοσιεύτηκε στο  Konkret Νο 2 του 2009 –

 [--->] 

- «Αυτόματο υποκείμενο» δηλαδή η «εργασία» για την «εργασία» και τα λεφτά για τα λεφτά. Ο Μαρξ  αυτό το παράδοξο και συγχρόνως παράλογο επίτευγμα της ανεξαρτησίας των μέσων (ή του μέσου) το ονομάζει  «αυτόματο υποκείμενο» της νεοτερικότητας.

ΑΥΓΗ: «Φρεγάτες τεφαρίκια, μόνο στου Ολάντ»

 

 

Γράφει ο Γιώργος Ανανδρανιστάκης – (Αυγή – Φεβρουάριος 2013)

Ήρθε ο Ολάντ στην Ελλάδα, είδε τη φτώχεια, την πείνα, την ανεργία, να νοικιάσω, είπε, σ’ αυτούς τους φουκαράδες δυο φρεγάτες να έχουνε ένα αλουμίνιο να βάλουνε πάνω απ’ το κεφάλι τους. Ένα μαγέρικο να ψήσουνε κοκοβάν, μια τουαλέτα να κάνουνε μπιντέ, ένα κανόνι να βαρέσουνε, όταν θα ’ρθει εκείνη η ώρα. Μεγάλη η χάρη του κ. Φρανσουά, μόνο που θα πρέπει να είμαστε συνεπείς στις πληρωμές μας, γιατί αλλιώς θα παίρνει κάθε πρώτη του μηνός τον Σαμαρά και θα του φωνάζει σαν την Σαπφώ Νοταρά: «Τα νοίκια, βρε Σαρδανάπαλε, τα νοίκια!».

 Μαζί με τις φρεγάτες θα μας νοικιάσουνε, λέει, και τέσσερα ελικόπτερα για να τις φυλάνε, και συγγνώμη, κ. Ολάντ μου, γιατί θέλουνε φύλαγμα οι φρεγάτες, ανήλικες είναι; Εκτός κι αν γνωρίζετε ότι είναι ευεπίφορες εις την ακολασία, φοβόσαστε δηλαδή ότι θα παρενοχλήσουν κανένα αμερικάνικο αεροπλανοφόρο, οπότε pall mall. Εν πάση περιπτώσει, σε χώρα του ΔΝΤ είμαστε, καλό είναι να μας βρίσκονται δυο- τρία ελικόπτερα εύκαιρα, με όλο το σεβασμό στους κ. Σαμαρά-Βενιζέλο-Κουβέλη και άνευ παρεξηγήσεως.

 

Ως άνθρωπος του πνεύματος και της ηθικής, ο Σαμαράς άδραξε την ευκαιρία της επισκέψεως Ολάντ, για να διαπαιδαγωγήσει την ελληνική οικογένεια. Την οικογένεια τη δική μου, επί παραδείγματι, που όταν έχουμε καλεσμένο για φαγητό τον μπατζανάκη μας, που τυγχάνει δημοτικός σύμβουλος Ιτέας, βάζουμε τα παιδιά να φάνε στο δωμάτιό τους, για να μην ενοχλούν τον υψηλό προσκεκλημένο και κυρίως για να μη σπάσουνε τις τσάινες που μας χάρισε ο Τζάκι Τσαν, όταν είχε έρθει στην Ελλάδα λαμπαδηδρόμος. Ο Σαμαράς όμως, οπαδός δεδηλωμένος της παιδαγωγικής του Σάμερχιλ, έβαλε να καθίσουν στο τραπέζι του Ολάντ και ο Βαγγελάκης με τον Φωτάκη κι ας ήταν η ροτόντα του Μαξίμου πήχτρα από τσάινες και λιμόζες.

 

Ο Βαγγελάκης μιλούσε ακαταπαύστως σε μια Γαλλίδα που καθόταν δίπλα του. Και μουά και ξανά μουά και δώστου μουά, μπερδεύτηκε η Γαλλίς, έβγαλε να του δώσει ένα δεμάτι σανό, αλλά ο Βαγγελάκης το αρνήθηκε, για λόγους savoir vivre. «Κατηραμένο savoir, που δεν μας αφήνεις να σαβουρώσουμε!». Ο Φωτάκης καθόταν σιωπηλός, ώσπου ο Σαμαράς με τον Ολάντ άρχισαν να συζητούν για ζητήματα τέχνης, κάτι είπε ο Φρανσουά περί nouvelle vague, νά σου όρθιος ο Φώτης: «Τρέξε, Βαγγέλη, σε ζητάει ο πρόεδρος!». «Γαμώ την ετερογονία των στόχων μου, ούτε να φάει δεν μπορεί κανείς!»

 

Όλα έβαιναν καλώς, μέχρι που ο Έλλην πρωθυπουργός άρπαξε αιφνιδίως τον Πολλαπλασιαστή και τον έτριψε με δύναμη στη μούρη του Ολάντ! Το πρόσωπο του Γάλλου προέδρου γέμισε μώλωπες κι ευτυχώς που του τράβηξε αστραπηδόν ο Δένδιας ένα φωτοσόπ και τον κατέστησε αναγνωρίσιμο στον μέσο πολίτη.

 

Η ΑΥΓΗ*

Φεβρουάριος 2013 /Επίσκεψη Ολάντ στην Αθήνα

* Δεν είναι η πρώτη φορά που αντίστοιχα link της «ΑΥΓΗΣ» δεν ανταποκρίνονται, αφού η εφημερίδα φαίνεται να έχει ξεκαθαρίσει τα ηλεκτροκικά αρχεία της απο αντίστοιχα δημοσιεύματα. Δυστυχώς δεν έχουμε κρατήσει printscreen, αλλά ευτυχώς ένα ψάξιμο στο Google με τον τιτλο της ανάρτησης επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.

[--->]

η Γαλλία κάνει τις αγορές της!

Maria Denaxa ‏@mdenaxa 9 ώρεςΠριν από 9 ώρες

France 2: Τίτλος στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων => Eλλάδα, η Γαλλία κάνει τις αγορές της!

 

  [--->]