Οι ''Παναγοπουλαίοι'', το συνδικαλιστικό κίνημα και το ΠΑΜΕ

 Ανάγκη μιας νέας ενωτικής και βαθιάς αγωνιστικής ταξικής αντεπίθεσης

Είναι πολλοί και έχουν δίκιο, που διαπιστώνουν ότι οι κοινωνικές αντιδράσεις απέναντι στο αντιασφαλιστικό και φοροεπιδρομικό έκτρωμα δεν είναι ανάλογες, για να χρησιμοποιήσουμε έναν ήπιο χαρακτηρισμό, του μεγέθους της επίθεσης, την οποία δέχονται εργαζόμενοι, επαγγελματίες, μικρομεσαίοι και αγρότες.

Δεν είναι ανάλογες, ακόμα, της έκτασης των αισθημάτων οργής και αγανάκτησης που πλημμυρίζουν την κοινωνία, η οποία έχει την αίσθηση ότι με το ληστρικό πακέτο των 9 δισ. δέχεται, περίπου, η χαριστική βολή.

Η συντριπτική κοινωνική πλειοψηφία μοιάζει, πλέον, με καζάνι που βράζει, αναζητώντας μόνο τη σπίθα ή την αφορμή για να εκραγεί.

Οι λόγοι για τους οποίους η κοινωνική αγωνιστική αντίδραση, αισθητή με πολλές μορφές μέσα στο κοινωνικό σώμα, δεν παίρνει ακόμα ευρύτερες κινηματικές διαστάσεις, ασφαλώς είναι πάρα πολλοί.

Δεν θα επεκτείνουμε σε αυτό το σημείωμα αυτήν την κρίσιμη και πολύ επίκαιρη αυτή συζήτηση.

Σίγουρα, όμως, ένας από τους λόγους αυτής της υστέρησης των αγώνων, τούτη την κρίσιμη ώρα, είναι η κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος.

Είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό και προκλητικό, ο παχυδερμικός τρόπος με τον οποίον η ηγετική πλειοψηφία των ''Παναγοπουλαίων'' της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ) αντιμετώπισε την επερχόμενη αντιασφαλιστική και φορομπηχτική θύελλα.

Καμιά αντίδραση, καμιά κινητοποίηση, καμιά προετοιμασία αντίστασης.

Η ηγετική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, ως πρόβατο επί σφαγήν, ανέμενε, πρώτα, να έρθει για ψήφιση το νομοθετικό έκτρωμα στη Βουλή και μετά να ενεργοποιήσει την πάλαι ποτέ εξαγγελθείσα 48-ωρη απεργία.

Όλο το σύστημα ''Παναγοπουλαίων'' – ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ και ''Ναινέκων'' στο ''σαπισμένο'', γραφειοκρατικό και αποσπασμένο από τους εργαζόμενους συνδικαλιστικό κίνημα, δουλεύει ως το μακρύ χέρι της κυβέρνησης Τσίπρα και του μνημονιακού πολιτικού τόξου μέσα στον κόσμο της μισθωτής εργασίας.

Ένα κίνημα ανατροπής, για να προχωρήσει, πρέπει ταυτόχρονα να ανατρέψει και να πετάξει στα σκουπίδια την εξωνυμένη αυτή συνδικαλιστική φαυλοκρατία και μνημονιακή συνδικαλιστική προδοσία.

Την ίδια ώρα, όμως, η παραδομένη ηγετική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ βρίσκει εκ των πραγμάτων μια ανέλπιστη βοήθεια: το ΠΑΜΕ και στην ουσία την ηγεσία του ΚΚΕ.

Το ΠΑΜΕ συνέπλευσε ανοικτά με την ηγετική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ στην απαράδεκτη τακτική αναμονής – όταν θα πάει το νομοθετικό έκτρωμα στην Βουλή (!!!) -, προκειμένου να προκηρυχθεί η πολυδιαφημισθείσα 48-ωρη γενική απεργία, την οποία ο Ριζοσπάστης περιέφερε επί πολλές βδομάδες, χωρίς ημερομηνία, στις στήλες του, προκειμένου να επιδείξει αγωνιστικά εύσημα!

Καμιά αγωνιστική αντίδραση, καμιά προετοιμασία και βεβαίως καμιά ενωτική πολιτική.

Κι' όμως το ΠΑΜΕ, με το ανθρώπινο δυναμικό και τους αγωνιστές που συγκεντρώνει, θα μπορούσε να διαδραματίσει ένα πολύ ευρύτερο ενωτικό ανατρεπτικό ρόλο.

Παρ' όλο ότι χάνονται για την εργατική τάξη κατακτήσεις αιώνα και όσο, 

δυστυχώς, χάνονται, εξαιτίας των μανιωδών μνημονιακών επιθέσεων, τόσο το ΠΑΜΕ, με επιλογή της ηγεσίας του ΚΚΕ, ακολουθεί όλο και πιο αντιενωτική, διαχωριστική και απομονωτική πολιτική και μια πολιτική, η οποία διασπά συνδικάτα και εργαζομένους.

Το ΠΑΜΕ, ενώ αξιοποιεί όλα τα ''προνόμια'', που έχουν επιτύχει σε άλλες εποχές τα συνδικάτα, και θεσμικά τη συνδικαλιστική ''ομπρέλα'', την ίδια ώρα κάνει ότι μπορεί για να μετατρέψει αυτά τα συνδικάτα σε ''άδειο κέλυφος'' και σε ''περιττά'' όργανα, που είναι αδιάφορο και αν φτάσουν στο σημείο να παραδοθούν, άνευ μάχης, στην πιο ακραία εργοδοτική μεριά.

Οι μόνοι που τρίβουν τα χέρια τους από όλα αυτά τα νοσηρά φαινόμενα του συνδικαλιστικού κινήματος, είναι το κεφάλαιο και φυσικά το βρώμικο εγχώριο και ευρωπαϊκό μνημονιακό πολιτικό μπλοκ.

Ελπίζουμε, όμως, όχι για πολύ.

Διότι, όλες οι εξελίξεις πολιτικές, οικονομικοκοινωνικές αλλά και συνδικαλιστικές - κινηματικές έχουν φτάσει σε τραγικά οριακό σημείο.

Παρά την προσωρινή απογοήτευση, η κοινωνία θα ξαναβγεί στο προσκήνιο.

Πολιτικά, επίσης, βρίσκονται σε αντεπίθεση ριζοσπαστικές δυνάμεις με μια εναλλακτική λύση ουσίας και προοπτικής.

Οι ''πλατείες'' θα επιστρέψουν, με νέες μορφές και νέα περιεχόμενα, και θα αναζωογονήσουν νέους κινηματικούς ανέμους και θύελλες σε νέα βάση τώρα.

Η ζωή δεν φασκιώνεται.

Το σκηνικό, γι 'αυτή τη χώρα, δεν μπορεί να κλειδώσει και δεν θα κλειδώσει μεταξύ μνημονιακής πολιτικής τάξης και μιας δογματικής και στην ουσία ''συστημικής'' Αριστεράς.

Χάθηκε μια μάχη αλλά ο πόλεμος συνεχίζεται.

Οι αγώνες του Σαββατοκύριακού (7-8/5) δεν πρέπει να υποτιμηθούν.

Να εργασθούμε ενωτικά για την ευρύτητα και δυναμισμό τους.

Μπορεί να γίνουν μόνο το πρώτο βήμα μιας νέας πορείας γνήσιας ανατροπής.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΗΜΝΙΟΣ

Σάββατο 7 Μαϊου 2016

 [--->]

Τραπεζίτες über alles

Όταν όλη η κοινωνία είναι γονατισμένη και η οικονομία κατεστραμμένη από τη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα των μνημονίων, μόνο οι τραπεζίτες συνεχίζουν σαν να μη συνέβη τίποτα, αφού καταβρόχθισαν δισεκατομμύρια σε πακέτα στήριξης εις βάρος των μικρομεσαίων, των "τεμπέληδων" και του "διαβολικού" δημοσίου.

globinfo freexchange

Η τραπεζομιντιακή δικτατορία στην Ελλάδα συνεχίζεται. Ζει και βασιλεύει. Είναι αυτή που ακόμα (δυστυχώς) κατέχει την πραγματική εξουσία. Απόδειξη; Αυτό που επιβεβαιώνει η νέα μεγάλη έρευνα του thepressproject.gr και που λίγο πολύ όλοι υποπτευόμασταν. Μερικά αποσπαματα:

Για ποιο λόγο διαφημίζονται οι χρεοκοπημένες και τρεις φορές ανακεφαλαιοποιημένες τράπεζες ενώ βρίσκονται υπό καθεστώς περιορισμού κεφαλαίων; Ένας εύπιστος καταναλωτής θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι διαφημίζονται ακριβώς για αυτό: Προκειμένου να πείσουν τον κόσμο να διατηρήσει τις καταθέσεις του ή ακόμα και να επιστρέψει μερικές από αυτές που βρίσκονται εκτός τραπεζικού συστήματος. Ο πιο απλός τρόπος για να καταρρίψουμε άλλωστε το επιχείρημα της αναγκαίας διαφήμισης είναι να δούμε το μηχανισμό διάθεσης και τον τρόπο με τον οποίο αυτή επηρεάζει την ενημέρωση γύρω από το τραπεζικό σύστημα. Να «ακολουθήσουμε» δηλαδή το χρήμα: [...] Τι αγοράζουν οι τράπεζες; Αγοράζουν διαφημιστικό χώρο; Ας πάρουμε την υπόθεση της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ. Η εφημερίδα ως γνωστόν είναι πλέον εβδομαδιαία άρα δημοσιεύει 52 φύλλα το χρόνο. Κοιτάζοντας μόνο τη δαπάνη της τράπεζας Πειραιώς ανακαλύπτουμε ότι το μέσο κόστος διαφήμισης ανά φύλλο είναι κατ' ελάχιστο υπολογισμένο στα 8.000€. Κι όμως όταν πριν από λίγο καιρό θελήσαμε να τσεκάρουμε την «ευελιξία» της εφημερίδας και προσποιούμενοι μια νέα εταιρία πληροφορικής που ήθελε να προβληθεί στην 3η σελίδα της εφημερίδας (σε μια από τις ποιο ακριβές θέσεις δηλαδή) καταφέραμε μετά από παζάρια να ρίξουμε την τιμή σε λιγότερο από 2.500€ μαζί με το αγγελιόσημο. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι στο γραφείο Τύπου της Πειραιώς δουλεύουν απλά ηλίθιοι αλλά δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε να το παίζουμε εύπιστοι καταναλωτές. Με μια μόνο αναζήτηση στην ιστοσελίδα tovima.gr μπορούμε κατευθείαν να βρούμε τι ακριβώς αγοράζει η Τράπεζα Πειραιώς με τα ποσά που δαπανά: Την απόλυτη σιωπή. Και φυσικά αυτό δεν ισχύει μόνο για τη συγκεκριμένη εφημερίδα. Από τα ΜΜΕ που παίρνουν το μεγαλύτερο μέρος της τραπεζικής διαφήμισης μάθαμε ότι η Τράπεζα Πειραιώς «έγινε μέλος του Sustainability Yearbook 2016», «στηρίζει εμπράκτως 60.000 επαγγελματίες», ή «προσφέρει κάρτα αγρότη». Φυσικά όλα αυτά τα ΜΜΕ έπαιξαν διαστρεβλωμένη τη δήλωση του προέδρου της Πειραιώς, Μιχάλη Σάλλα, ο οποίος φαίνεται να έχει σταθεί στο πλευρό του μεροκαματιάρη που δεν έχει να πληρώσει. Κατά περίεργη σύμπτωση δεν προβλήθηκαν από κανένα από τα παραπάνω ΜΜΕ ειδήσεις όπως ο έλεγχος του Ενιαίου Εποπτικού Μηχανισμού για την ανακεφαλαιοποίηση των Πειραιώς και Attica Bank μετά από καταγγελίες μετόχων του. Ή το editorial του Economist που επιρρίπτει σοβαρές ευθύνες στις διοικήσεις των 4 ελληνικών συστημικών τραπεζών για την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει (παρόλο που τα ίδια ΜΜΕ δεν φαίνεται να έχουν χάσει πρωτοσέλιδο του Economist εκτός από αυτό). Κοιτάξαμε τις ιστοσελίδες των 10 πρώτων εταιριών ΜΜΕ που εμφανίζονται στην λίστα με τα περισσότερα διαφημιστικά έσοδα και για έναν περίεργο λόγο κανένα δεν παίζει τις παραπάνω αρνητικές ειδήσεις. To Βήμα, βέβαια, έχει κάνει αναλυτικό ρεπορτάζ για την τράπεζα Αττικής με αφορμή τον έλεγχο του SSM από το αποκαλυπτικό δημοσίευμα όμως απουσιάζει εντελώς το όνομα της Πειραιώς. Το ίδιο συμβαίνει και με την Καθημερινή. Αντίθετα η Εφημερίδα των Συντακτών παρόλο που λαμβάνει διαφήμιση από την Τράπεζα Πειραιώς δημοσιεύει το σωστό ρεπορτάζ. [...] Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κρυβόμαστε πίσω από αστεία επιχειρήματα. Οι τράπεζες που έχουν λάβει μέχρι σήμερα περισσότερο από 170 δισεκατομμύρια κρατικού χρήματος (των φορολογούμενων δηλαδή) χρησιμοποιούν τις διαφημιστικές δαπάνες για να μπουκώσουν ολιγάρχες και δημοσιογράφους.

Διαβάστε όλη την έρευνα με αποκαλυπτικούς πίνακες και στοιχεία: http://www.thepressproject.gr/article/94159/Pou-pigan-ta-lefta-sou-Meros-1o-Oi-megaloi-karxaries

Ιδού λοιπόν άλλη μια απόδειξη για το λόγο που η μιντιακή μηχανή προπαγάνδας από την αρχή της κρίσης έκρυψε κάτω από το χαλί τα άπλυτα των τραπεζών-βαμπίρ και τα φόρτωσε όλα στο "κακό" δημόσιο. Οι διαφημίσεις συνεχίζονται σαν να μη συνέβη τίποτα. Οι μαύρες τρύπες που αποκαλούνται τράπεζες και καταβρόχθισαν πακτωλό δισεκατομμυρίων, συνεχίζουν υποτίθεται να είναι οι στυλοβάτες του μικρομεσαίου κλάδου, όταν την ίδια στιγμή το χρήμα του δικτάτορα Ντράγκι κατευθύνεται αποκλειστικά προς αυτές και οι μικρομεσαίοι εξοντώνονται συστηματικά από έλλειψη ρευστότητας που οδηγεί σε οικονομική ασφυξία. Κανονικό δούλεμα δηλαδή.

Η απόλυτη επιβεβαίωση ήρθε προσφάτως και μέσω της συστημικής (και Γερμανικής) Handelsblatt και από την Ευρωπαϊκή Σχολή Μάνατζμεντ και Τεχνολογίας (ESMT) του Βερολίνου, όπου με βάση μια λεπτομερή έρευνα, λιγότερο από το 5% των δανείων, ύψους 220 δισεκατομμυρίων ευρώ, που δόθηκαν για τη σωτηρία της Ελλάδας στα πέντε πρώτα χρόνια των μνημονίων, κατέληξαν στον ελληνικό προϋπολογισμό, ενώ τα υπόλοιπα πήγαν στη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών. Συνολικά, διοχετεύθηκαν από τα δύο πακέτα βοήθειας, 37,2 δισ. ευρώ στις ελληνικές τράπεζες. Η βοήθεια όμως αυτή εκμηδενίσθηκε εν τω μεταξύ πλήρως, αφού από την ανακεφαλαιοποίηση του 2013 έχασαν σχεδόν το 98% της αξίας τους στο χρηματιστήριο.

Δηλαδή, οι τράπεζες-ζόμπι συνεχίζουν κανονικά το ίδιο βιολί, συνεχίζουν να ρουφάνε όλο το χρήμα, ενώ η προπαγάνδα κατάφερε να πουλήσει το μεγάλο παραμύθι ότι ανακεφαλαιοποιήθηκαν, αλλά πέρασαν υπό κρατικό έλεγχο: fa.ev/2014/01/11

Είναι επίσης θλιβερό το γεγονός ότι πολλά μέσα που θα μπορούσαν να παίξουν ένα ρόλο πραγματικής και ανεξάρτητης δημοσιογραφίας και προσπαθούν να το κάνουν, βρίσκονται στη λίστα των μέσων που συνεχίζουν να χρηματοδοτούνται από τις τράπεζες. Και αυτό αποτελεί άλλη μια απόδειξη του ποιος πραγματικά συνεχίζει να έχει την απόλυτη εξουσία στη χώρα. Μοιραία, οι πραγματικά ανεξάρτητες ιστοσελίδες που προσφέρουν πληροφόρηση έξω από τα κανάλια της τραπεζομιντιακής δικτατορίας και άρα κόντρα στο χρόνιο καθεστώς διαπλοκής της, όπως το The Press Project, παλεύουν με νύχια και με δόντια να κρατηθούν οικονομικά και να συνεχίσουν το έργο τους, που είναι όντως η πραγματική, ανεξάρτητη πληροφόρηση.