Τα έδωσαν όλα και πήραν… τα γνωστά



Βαρειά αντιλαϊκά μέτρα από αύριο με φύλλο συκής αμφίβολη “ελάφρυνση” χρέους μετά το 2040

Σε εκστρατεία εξαπάτησης της κοινής γνώμης έχει αποδυθεί η κυβέρνηση, προσπαθώντας να πουλήσει σαν “εθνικό θρίαμβο” τη χθεσινή απόφαση του Eurogroup, η οποία, στην πραγματικότητα, δρομολογεί νέα, βαρύτατα αντιλαϊκά μέτρα, με φύλλο συκής μια εντελώς αμφίβολη “ελάφρυνση” του χρέους, η οποία, ακόμη κι αν πιστέψουμε το κυβερνητικό αφήγημα, δεν θα έρθει παρά μετά από 25 χρόνια- ζωή νάχουμε. Έχουμε και λέμε: 

Το ελληνικό χρέος παραμένει ακριβώς το ίδιο, στα 323,7 δισ ευρώ και μετά την απόφαση του Eurogroup, αφού η κυβέρνηση αποδέχθηκε τη βασική αξίωση του Σόιμπλε να αποπληρωθεί μέχρι και το τελευταίο σεντ.
-Η κυβέρνηση επέτρεψε στους δανειστές να “κλωτσήσουν” τα (υποτίθεται, ουσιαστικότερα) μεσοπρόθεσμα μέτρα για ελάφρυνση του χρέους μετά το το καλοκαίρι του 2018, δηλαδή αφού θα έχει ολοκληρωθεί το τρίτο Μνημόνιο και θα προετοιμάζεται το… τέταρτο. 

-Τα βραχυπρόθεσμα μέτρα που ανακοινώθηκαν χθες και τα οποία είχαν υποσχεθεί οι δανειστές ήδη από το 2012 στον Αντώνη Σαμαρά, περιορίζονται στην επιμήκυνση των ομολόγων, κατά μέσο όρο από 28 σε 32,5 χρόνια (κάτι που θα παρατείνει το ζυγό του χρέους στην Ελλάδα) και στη μετατροπή των κυμαινόμενων επιτοκίων αποπληρωμής σε σταθερά.

Η τελευταία ρύθμιση θα σημάνει, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, επιβάρυνση της Ελλάδας και πρόσθετα κέρδη για τους δανειστές, αφού το μέσο επιτόκιο του 0,2% θα πάει στο 1,5%. Η υποτιθέμενη ελάφρυνση του χρέους κατά 46 δισ μέχρι το… 2060, είναι καθαρά θεωρητική υπόθεση, βασισμένη σε σενάρια για την πορεία της ελληνικής οικονομίας και των ευρωπαϊκών επιτοκίων. Σε κάθε περίπτωση, όπως αναγνωρίζουν οι Ευρωπαίοι, η όποια ελάφρυνση δεν θα έρθει παρά μετά το 2020.

-Το μόνο άμεσο όφελος που περιμένει η κυβέρνηση είναι να ενταχθεί η Ελλάδα στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, πράγμα για την ώρα αμφίβολο, καθώς το ΔΝΤ έκρινε ανεπαρκή τα μέτρα του Eurogroup. Ακόμη κι αν συμβεί αυτό, θα ωφεληθούν οι “ελληνικές” τράπεζες (που έχουν ουσιαστικά τεθεί υπό τον έλεγχο των ξένων funds), που θα τρέξουν να καλύψουν κάποιες από τις μαύρες τρύπες τους, χωρίς καμία ουσιαστική ένεση ρευστότητας στην πραγματική οικονομία, που βρίσκεται σε μνημονιακό κώμα. 

Παράλληλα, η κυβέρνηση όχι μόνο δεσμεύτηκε η ίδια, αλλά και δέσμευσε (εντελώς αντισυνταγματικά) και τις κυβερνήσεις που θα τη διαδεχτούν για αβάσταχτα, υφεσιακά πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% όχι μόνο για το 2018, αλλά και “σε μεσοπρόθεσμη βάση”. Ο Γερούν Ντάισελμπλουμ δήλωσε ανερυθρίαστα ότι αυτό μπορεί να σημαίνει άλλα τρία, πέντε ή και… δέκα χρόνια!

-Το κυριότερο, η εφαρμογή της συμφωνίας του Eurogroup προϋποθέτει την τάχιστη συμμόρφωση της κυβέρνησης Τσίπρα στις νέες δεσμεύσεις που ανέλαβε, ώστε να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση. Στην ανακοίνωση του Eurogroup τα μέτρα περιγράφονται με ανατριχιαστική σαφήνεια: “ουσιαστική μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας” (δηλαδή, ομαδικές απολύσεις, διαιώνιση της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων, λοκ- άουτ και πάει λέγοντας), άνοιγμα των “κλειστών επαγγελμάτων” και λειτουργία του Υπερταμείου εκποίησης της δημόσιας περιουσίας μέχρι τον Γενάρη.

-Επιπλέον, το ΔΝΤ, για να συμμετάσχει στο πρόγραμμα, αξιώνει πρόσθετα μέτρα για την κάλυψη του δημοσιονομικού κενού, κυρίως μείωση του αφορολόγητου και περαιτέρω ακρωτηριασμό των συντάξεων.

Όλα δείχνουν ότι η κυβέρνηση έχει ήδη συμφωνήσει στο 95% αυτών των μέτρων που θα επιτρέψουν να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση και απλώς προσπαθεί να βρει ένα ευπρόσωπο περιτύλιγμα για να την πουλήσει στην κοινή γνώμη. Μόνο ένας πραγματικός, λαϊκός ξεσηκωμός μπορεί να αποτρέψει τη διαιώνιση της κοινωνικής καταστροφής και την καθήλωση της Ελλάδας στο ρόλο της αποικίας χρέους των δανειστών της.
Α.Θ.

Όταν χάνεται η οικονομική λογική



 Του Θάνου Τσίρου

Διανύουμε τον 7ο μνημονιακό χρόνο. Σε αυτό το διάστημα, η χώρα κατάφερε να εξαλείψει τα λεγόμενα «δίδυμα ελλείμματα»: το δημοσιονομικό, αλλά και το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Ουσιαστικά, η χώρα έχει φτάσει στο σημείο να μη χρειάζεται πρόσθετα δάνεια για να εξυπηρετήσει το υφιστάμενο χρέος.

Το τίμημα βέβαια ήταν πολύ βαρύ: συρρίκνωση του ΑΕΠ, εκτόξευση της ανεργίας, brain drain, ακόμη και μείωση του φυσικού πληθυσμού, με τους θανάτους να ξεπερνούν κατά πολλές χιλιάδες τις γεννήσεις. Και έρχεται -υποτίθεται- η ώρα της ανάπτυξης.

«Σε αυτή τη φάση, της ανάκαμψης, δεν θα πρέπει να μείνει κανείς πίσω» έλεγε προ ημερών κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα ο επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων Πιερ Μοσκοβισί, δημιουργώντας προσδοκίες ότι «κάτι καλό» θα προκύψει στη συνεδρίαση του Eurogroup.

Οι προσδοκίες διαψεύστηκαν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο. Οι δανειστές δεν έκαναν τίποτα περισσότερο από το να ζητήσουν ακόμη περισσότερη λιτότητα από την Ελλάδα.
Η διατήρηση του στόχου του πρωτογενούς πλεονάσματος στο επίπεδο του 3,5% για σειρά ετών δεν αφήνει κανένα δημοσιονομικό περιθώριο για λήψη αναπτυξιακών μέτρων και μηδενίζει τις πιθανότητες αποκλιμάκωσης των φορολογικών συντελεστών.

Τι ζητείται από την Ελλάδα; Ύστερα από 7-8 χρόνια ύφεσης, να μην εξοικονομήσει πόρους για να κλείσει μερικές από τις πληγές που άνοιξαν στον κοινωνικό ιστό και να επιμείνει σε μια πολιτική «στραγγαλισμού» κάθε δραστηριότητας με έναν και μοναδικό στόχο: να εξυπηρετεί ένα χρέος που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί παρά μόνο υπό ιδανικές συνθήκες (διατήρηση επί μακρόν των χαμηλών επιτοκίων, εξασφάλιση μακροχρόνιας ανάπτυξης παρά τη φοροκαταιγίδα και τη συνεχιζόμενη φυγή πολιτών και επιχειρήσεων, αποφυγή έκτακτων γεγονότων όπως στο μεταναστευτικό, στο εσωτερικό της Ευρωζώνης κ.λπ.).

Είναι προφανές ότι οι δανειστές κινούνται πλέον έξω από κάθε οικονομική λογική. Ασφαλώς βρίσκουν «πάτημα» στο γεγονός ότι η σημερινή κυβέρνηση έχει βάλει την υπογραφή της (να παραχθούν πλεονάσματα 3,5% το 2018 και μεσοπρόθεσμα λέει το μνημόνιο), από εκεί και πέρα όμως θα πρέπει κάποια στιγμή να εξηγηθεί για ποιο λόγο ζητείται από τον ελληνικό λαό να επιτύχει έναν στόχο που ποτέ καμία χώρα δεν πέτυχε υπό ανάλογες οικονομικές συνθήκες.